ความเหมือนในความต่าง

วันที่ 24 พฤศจิกายน วันที่ประชาชนนัดกันไปรวมตัวที่ราชดำเนิน ด้วยเหตุผลทางการเมือง วันเดียวกับที่ฉันมีงานโยคะพื้นฐาน 1 วัน ที่ มศว ระหว่างทานอาหารกลางวันที่ร้านริมคลองแสนแสบ เห็นเรือด่วนแล่นผ่านไปหลายลำ แต่ละลำบรรจุผู้โดยสารแน่นไปจนถึงท้ายเรือ กลุ่มผู้โดยสารดูจากเสื้อผ้า นกหวีดที่สวมคอ ธงชาติที่ผูกอยู่ที่ศีรษะ ฯลฯ ก็รู้ว่าเป้าหมายอยู่ที่ราชดำเนินแน่นอน ทำให้ใจของฉันพองโต อยากจะร่วมเป็นส่วนหนึ่งของพลังมวลชน

หลังจากเสร็จงาน และ ทานอาหารเย็นแล้ว น้องรุ่น 13 ชวนไปที่ราชดำเนิน แต่น้องขับรถไป และ นึกกันไม่ออกว่าจะจอดรถไว้ไหนดีแต่ก็ไม่ลงตัว จึงตกลงกันว่าแยกย้ายดีกว่า เพราะดูจะไม่สะดวกด้วยประการทั้งปวง แต่ก็แยกกันไปด้วยความคาใจที่ยังมีความอยากจะไปที่ราชดำเนิน ฉันโบกแท๊กซี่กลับบ้าน เป็นคันที่ 3 จึงมีรถที่ยอมข้ามไปฝั่งธน พอเข้าไปนั่งในรถ ก็มีเสียงวิทยุมากระทบโสตประสาท เป็นเสียงวิทยุเสื้อแดง “เอาแล้วไง” ฉันคิด “เซ็งจริง ๆ คนอยากไปชุมนุม ดันมาเจอแท๊กซี่เสื้อแดง”

ฉันนั่งอยู่ในรถอย่างระแวดระวัง และ รู้สึกอึดอัด เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา คนขับแท๊กซี่ที่เราเรียกว่าแท๊กซี่เสื้อแดงมักจะหัวรุนแรง และ หยาบคาย จึงนั่งอยู่เงียบ ๆ และไม่ได้ใส่ใจกับเนื้อหาที่ออกมาจากวิทยุนั้น ซักพักคุณลุงคนขับแท๊กซี่ก็ปิดเสียงวิทยุ และ เริ่มรู้สึกถึงบรรยากาศที่ผ่อนคลายลง เพราะคุณลุงขับรถอย่างสุภาพ และ ไม่ได้พูดอะไร ตอนลงถนนสาทร มุ่งหน้าไปทางราชพฤกษ์ ก็เห็นว่ารถเยอะ คุณลุงเลยถามว่าจะไปทางวงเวียนใหญ่มั๊ย ฉันตอบตกลง แต่พอไปถึงทางที่จะแยกไปวงเวียนใหญ่ ก็พบว่ารถติดเป็นแถวยาวอาจจะเนื่องจากเหตุชุมนุม จึงเปลี่ยนเป็นตรงไปทางราชพฤกษ์เหมือนเดิม

พอจะถึงบ้านเนื่องจากแถวบ้านกำลังมีทำถนน คุณลุงก็ชวนคุย “เอ้อ ตรงนี้เมื่อไหร่เค้าจะทำเสร็จเนอะ” “นั่นสิคะ ติดมาตั้งนานแล้วไม่รู้ว่าทำอะไรด้วย” แล้วคุณลุงก็ขับเลยที่กลับรถ “คุณลุงค๊าเลยแล้วค่า” “โอ๊ะๆๆ ขอโทษนะ มัวแต่นึกถึงว่ามาจากวงเวียนใหญ่ จำผิดไป”

ณ ตอนนั้น ฉันเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่งขึ้นมา ฉันกลับรู้สึกละอายต่อคุณลุง ที่มีอคติเกิดขึ้นในตอนแรกที่ขึ้นรถ เราสองคนไม่ใช่คนที่ยืนอยู่คนละฟาก แต่เป็นคนสองคน ที่ทำมาหากินเหมือน ๆ กัน ต่างก็ทำหน้าที่ของตนอย่างดี เพียงแต่ทัศนคติ ความนิยมชมชอบทางการเมืองไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง แต่ไม่ใช่เหตุผลที่จะมาแบ่งเขา หรือ เรา, ถูก หรือ ผิด, ชอบ หรือ เกลียด ได้เลย

ฉันเริ่มพิจารณาเนื้อหาที่มีคนโพสต์ลง facebook โลกยุคปัจจุบันที่การ “แชร์” ข้อมูลเกิดขึ้นได้แค่เสี้ยววินาที มีการปั่นกระแส สร้างข่าว ที่บางส่วนก็ไม่มีมูลความจริง คนอ่านแล้วถูกใจ สะใจ แต่เนื้อหานั้นแต่งแต้มขึ้นเพื่อให้ความรู้สึกเกลียดชัง และ ขัดแย้งนั้นรุนแรงมากขึ้น เอนเอียงห่างจากคำว่าเหตุผล และ ข้อเท็จจริงไปมากขึ้น (ซึ่งจริง ๆ แล้วเราอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้อเท็จจริงคืออะไร) หากเพียงแค่เราจะเปิดตามองโดยไม่แบ่งแยกว่าเป็นพวกไหน สีอะไร เพราะแท้ที่จริงแล้ว เราทั้งหลายต่างก็ไม่ได้แบ่งแยกจากกันเลย  การไปชุมนุมหากไปเพื่อเป็นการแสดงเจตนาของตนนั้นเป็นสิ่งที่น่าชื่นชม แต่หากไปด้วยใจที่เกลียดชัง ไม่ได้ไปด้วยสันติอย่างแท้จริงก็คงจะนำไปสู่สันติใด ๆ ไม่ได้แม้แต่ในใจของเราเอง

หมายเหตุ- แท๊กซี่เสื้อแดง เป็นคำที่ใช้เรียกกันทั่วไป ไม่ได้นำมาใช้ในบทความนี้เพื่อการแบ่งแยกใด ๆ ทั้งสิ้น

 

บทความนี้ลงในโยคะสารัตถะ สถาบันโยคะวิชาการ เดือนธันวาคม 2556